Op 29 oktober ‘vieren’ we Wereldberoertedag. Er zijn weinig toeters en bellen, geen spectaculaire donatiecampagnes, geen plantjesverkoop, geen opvallende gekleurde lintjescampagnes, … En dat steekt. Niet dat een azaleaverkoop of een nationale wafelenbak alle problematiek over beroertes zou wegnemen, maar het zou al een mooie start zijn om hier eindelijk meer aandacht voor te krijgen.
Een hersenberoerte is de op een na belangrijkste doodsoorzaak in België en is de voornaamste oorzaak van een niet-aangeboren hersenletsel (NAH) bij volwassenen*, elke dag krijgen 52 Belgen een beroerte**. Je zou dus denken dat beroertes toch ‘on top of mind’ zitten in onze maatschappij? Nochtans vallen veel mensen uit de lucht als ik zeg dat ik een beroerte heb gehad. “Jij? Maar je bent nog zo jong? Ja, ik vond mezelf ook te jong om een week voor mijn 29ste verjaardag een herseninfarct te krijgen, maar ik kreeg er toch maar één. Daarnaast worden de gevolgen van een beroerte meestal zwaar onderschat. “Maar je ziet toch niks aan jou?” Neen, fysiek zie je nu na twee jaar revalideren bijna niks meer aan mij, maar tussen de oren is er toch van alles anders en zal ik nooit meer dezelfde zijn. Door mijn beroerte heb ik nu niet-aangeboren hersenletsel (NAH) en kamp ik vooral met onzichtbare gevolgen met veel impact op mijn dagelijkse leven.
Preventie, maar vooral snel en correct reageren bij een beroerte kan letterlijk levens redden. Ook mijn leven had er anders kunnen uitzien als er medisch correct was gereageerd. Die bewuste avond op de spoedafdeling, vier jaar geleden, werd ik er gerapporteerd als ‘onwel geworden tijdens het joggen’. Ik voelde me alleszins meer dan ‘wat onwel’, maar ik kon amper nog reageren of voor mezelf opkomen, dus ik bleef tevergeefs wachten op hulp. Het was pas de ochtend nadien, na de MRI-scan, dat een neuroloog me vertelde dat ik een herseninfarct had gehad, dat het te laat was om er nu nog iets aan te doen en dat ik zo snel mogelijk moest starten met de revalidatie. En de rest is geschiedenis zou je dan kunnen zeggen, maar helaas zijn de gevolgen hiervan nu nog steeds mijn heden en toekomst. Dit was niet langer iets ‘ver van mijn bed’, ik lag plots zelf in dát bed.
Een beroerte krijgen kan écht iedereen overkomen. Niet enkel oudere mensen, niet enkel zieke mensen, niet enkel mensen met een bepaalde levensstijl, … Neen. Letterlijk iedereen. Jouw mama, jouw broer, jouw collega, jouw tennismaatje, jouw dochter, jouw bakker, jouw buurman, jouw neefje, jijzelf.
Laat beroertes dus niet onberoerd.
Meer informatie: https://hersenletselliga.be/29-oktober-wereldberoertedag/
Opmerkingen